Убраная ў белым, прыгожа і сьвежа,
Пад чорным карункавым шалікам...
Прызнацца адкрыта: да ціхіх належу,
А стаў цішыні парушальнікам.
Вясёла сьмяюся, сьпяваю з табою.
Ты ўпотайку дзьверы на засаўку.
I я расьцьвітаю трыццатай вясною,
Я лашчу цябе, маю ластаўку.
Зрываю твой строй і тваю сарамяжасьць,
I водарыць цела магноляю...
Ніколі ні песьні, ні казкі ня скажуць,
Якой мы гарэлі сваволяю.
Каханьне закрэсьліла пункты і нормы,
I пэўныя правілы этыкі.
Як заклік задорны – няўкрытыя формы
I позірк, прываблівы гэтакі.
Я ў позірку любай – шчасьлівы тапелец.
Нязьменная сэрцу выбраньніца,
Гарачая блізкасьць нам дзіваў насьпеліць
I соладзь няземнаю станецца.
1937
|
|
